Het ware verhaal achter de The Rolling Stones-hit '(I Can't Get No) Satisfaction'

De hit '(I Can't Get No) Satisfaction' is ongetwijfeld de hit die voor de Rolling Stones hun internationale doorbraak betekende. De Britse band werkte toen al aan hun tweede album, maar het was dit nummer dat hun reputatie in de Verenigde Staten definitief vestigde. Maar heb je enig idee hoe deze hit tot stand kwam? 

Zoals zoveel geniale invallen ontstond het idee voor deze hit 's nachts. Keith Richards werd wakker met een melodie die hij niet uit zijn hoofd kon krijgen. Hij haalde zijn gitaar tevoorschijn, zette zijn bandrecorder aan en nam de onvergetelijke riff van '(I Can't Get No) Satisfaction' op. De volgende ochtend herinnerde hij zich niets meer van de opname van die nacht. Toen hij die opname beluisterde, stelde hij vast dat hij twee minuten gitaarspel had opgenomen... en veertig minuten gesnurk.

In het begin waren de melodieën van de Stones meer op folk geïnspireerd. Richards was niet helemaal overtuigd van zijn nachtelijke compositie nadat hij wakker werd. Hij wilde aanvankelijk niet eens een single maken! De riff klonk naar zijn smaak te veel als die van 'Dancing In The Street' van Martha and the Vandellas. Desondanks lieten de andere Rolling Stones deze riff niet los en werden ze erdoor geïnspireerd om een tekst voor het lied te schrijven.

Deze pagina is niet beschikbaar omdat uw browser de nodige cookies niet accepteert.

Mijn cookievoorkeuren wijzigen

Britse invasie

De tekst van het lied werd slechts vier dagen voor het begin van de studio-opnames geschreven. Mick Jagger schrijft over de ontgoocheling en frustratie van een hele generatie. Dat was ook het doel van rockmuziek: subversief zijn, soms in de marge werken, en degenen vertegenwoordigen die subversief zijn. Het is niet verwonderlijk dat 'I Can't Get No' Satisfaction' een lijflied werd van vele jongeren in die tijd. 

Ook opmerkelijk aan deze hit was het gitaareffect dat Richards gebruikte. De gitaar van Keith Richards werd vervormd met hulp van de Gibson Maestro fuzzbox, waardoor de muzieknoten een verzadigd effect kregen. De Maestro Fuzz Tone gaf de band dat karakteristieke geluid dat zo populair is geworden in de rockgeschiedenis.

De hook van het nummer en de gitaarriff hebben ongetwijfeld bijgedragen aan het succes van '(I Can't Get No) Satisfaction'. Deze hit sprak de Amerikaanse jeugd aan en bereikte vervolgens de nummer 1-positie in de hitlijsten wereldwijd. De band maakte daarbij handig gebruik van het pionierende werk van The Beatles, die met hun nummers de zogeheten British Invasion van de Verenigde Staten in gang hebben gezet. Mede dankzij '(I Can't Get No) Satisfaction' werd Britse rockmuziek populairder dan ooit en is dat nog steeds.