Deze acteurs verdienen een Oscar, maar wonnen nog nooit

Ze won drie Emmy Awards, drie Golden Globes, een Critics’ Choice Award en talloze andere prijzen, maar mocht nog nooit een Oscarbeeldje in ontvangst nemen. Glenn Close werd wel al acht keer genomineerd, maar moest telkens weer een collega laten voorgaan. Ze wordt gezien als een van de beste actrices ooit die nog nooit een Oscar won.

Grote kanshebbers waren Close’s rollen in ‘Fatal Attraction’ (1988), ‘Dangerous Liaisons’ (1989) en ‘The Wife’ (2019). Vooral de ceremonie van 1988, toen Close verloor van Cher die in ‘Moonstruck’ weliswaar het beste van zichzelf had gegeven, zit voor fans van de actrice niet lekker. In 1989 won Jodie Foster voor ‘The Accused’ en in 2019 ging het beeldje naar Olivia Colman voor ‘The Favourite’. Misschien had ze pech dat er telkens sterke concurrentie was, maar misschien was ze ook al enkele keren een onterechte verliezer.

‘Goodfellas’, het meesterwerk van Martin Scorsese, wordt vandaag gezien als een van de beste films ooit gemaakt. Toch kon de film in 1991 maar één Oscar winnen: Joe Pesci won in de categorie beste acteur in een ondersteunende rol. Tussen de in totaal zes nominaties missen we één belangrijke naam. Ray Liotta, de hoofdrolspeler in ‘Goodfellas’ die een ontegensprekelijk uitstekende prestatie neerzette, werd niet eens genomineerd. Dat jaar won Jeremy Irons voor zijn acteerwerk in ‘Reversal of Fortune’, maar eerlijk, wie herinnert zich die film nog?

Het zou de grootste en belangrijkste rol blijken van de acteur, die nadien nog talloze rollen speelde als crimineel en als politieagent, maar voor altijd gelinkt zou blijven aan Henry Hill uit ‘Goodfellas’. In mei van vorig jaar overleed Liotta op 67-jarige leeftijd, dus hij zal nooit meer een nieuwe kans krijgen.

In de jaren 70 was Pam Grier een van de gezichten van een nieuwe filmbeweging: blaxploitation. Ze speelde iconische rollen in films als ‘Foxy Brown’ en ‘Friday Foster’. Maar voor die alternatieve films hadden we van de conservatieve Academy nooit verwacht dat Grier een nominatie zou krijgen. Ze was een icoon, maar niet het soort icoon dat de Oscars toen in de bloemetjes zetten.

Haar grote kans kwam in de tweede helft van de jaren 90, toen niemand minder dan Quentin Tarantino de actrice een tweede leven gaf. ‘Jackie Brown’ was Tarantino’s hommage aan de actiefilms uit de jaren 70, dus de hoofdrol moest wel naar een icoon uit die tijd gaan. In 1998 werd Pam Grier voor haar rol in ‘Jackie Brown’ wel genomineerd voor onder andere een Golden Globe, een SAG Award en een Satellite Award, maar de Oscars negeerden haar compleet.

In 2021 was Chadwick Boseman genomineerd voor de Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol naar aanleiding van ‘Ma Rainey’s Black Bottom’. De film was postuum verschenen, want in 2020 overleed de acteur aan darmkanker. De acteur had er net een paar boerenjaren op zitten en was een ontegensprekelijke ster geworden. Zijn traject zag er perfect uit. De Academy had ervoor gekozen om de prijs voor de beste acteur als laatste uit te reiken – uitzonderlijk, want normaal wordt de beste film als laatste aangekondigd. Volgens waarnemers was dat om de ceremonie af te sluiten met een emotionele ontvangstspeech door de familie van Boseman. Het zou een meer dan verdiende overwinning geworden zijn en een ultiem eerbetoon aan een geliefde en veel te vroeg overleden acteur.

Maar dan werd Anthony Hopkins als winnaar uitgeroepen. De acteur had weliswaar een dijk van een prestatie afgeleverd in ‘The Father’, maar niemand had verwacht dat hij zou winnen. Zelfs hij niet, want hij was niet eens aanwezig op de ceremonie. Joaquin Phoenix accepteerde de prijs in zijn naam en de ceremonie werd niet met een warme en emotionele noot afgerond, maar wel met een heel ongemakkelijke.

We twijfelen er niet aan dat Amy Adams nog veel kansen zal krijgen om een Oscar mee naar huis te nemen, maar als je ’t ons vraagt, had ze eigenlijk al mogen winnen. De actrice werd intussen al zes keer genomineerd (vijf keer voor ondersteunende rollen en één keer voor een hoofdrol), maar de rol waarvoor ze het beeldje misschien nog het meest had verdiend, werd niet eens genomineerd.

Op de ceremonie van 2017 was ‘La La Land’ alomtegenwoordig – zelfs wanneer de film eens niet won, werd die per ongeluk toch tot winnaar uitgeroepen in een van de meest memorabele Oscarflaters van de afgelopen jaren. Emma Stone won toen ook voor haar hoofdrol in de musical van Damien Chazelle. Dat Amy Adams toen voor haar meesterlijke hoofdrol in ‘Arrival’ niet eens een kans maakte, zien we als een waar onrecht. Misschien nog meer dan de flater bij de aankondiging van de beste film.

Er valt wat te zeggen over acteurs die normaal in komische rollen spelen en dan ineens schitteren in dramatische rollen. Kijk maar naar Adam Sandler, die we gewoonlijk kennen van doldwaze komedies waarin iemand die in zijn kruis getrapt wordt het toppunt van humor is. Af en toe speelt hij dan eens in films als ‘Punch-Drunk Love’ van Paul Thomas Anderson, ‘The Meyerowitz Stories’ van Noah Baumbach of ‘Uncut Gems’ van de broertjes Safdie, waarmee hij ons bewijst dat hij wel degelijk veel in zijn mars heeft (als hij tenminste met de juiste regisseur werkt). Dat Sandler voor die uitstekende acteerprestaties zelfs nog nooit een Oscarnominatie kreeg, is zeker niet terecht.

Hetzelfde geldt voor Jim Carrey, die zijn gezicht in de vreemdste kronkels legde voor de ‘Ace Ventura’-films, ‘Bruce Almighty’ of ‘The Mask’, om dan weer hartverscheurende acteerprestaties neer te zetten in ‘The Truman Show’ of ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’. Twee films die gedragen worden door Carrey en die gezien worden als enkele van de beste prenten ooit gemaakt, maar waarvoor hij zelfs geen enkele nominatie kreeg.