Idalie Samad: “Elk personage wordt een stukje van mezelf.”

We starten met de vraag van de vorige interviewee, Mona Mina Leon. "Er is een theorie die stelt dat acteurs eigenlijk een psychische aandoening hebben en ze zeer goed kunnen dissociëren. Met een onverzadigbare nood aan aandacht. Wat denk je? Zijn we allemaal psychisch ziek?”

"Als ik het bij mezelf naga, zijn er al momenten geweest waarop ik me helemaal in een rol heb ingeleefd. In die mate zelfs dat ik de emotie van mijn personage helemaal doorvoel."

Het is de essentie van method acting.

“Ja, helemaal. Voor mij werkt dat het best, denk ik. Ik kan tussen twee takes waarin ik diep in een emotie moet duiken niet even wat gekke bekken trekken om er dan weer voluit voor te gaan. Andere acteurs kunnen dat wel makkelijk, heb ik al gemerkt. Maar als ik in een rol zit, dan is er een hyperfocus. Ik hoor niets meer, zie niets meer en laat me door niets of niemand uit mijn concentratie halen. Ik durf zelfs mijn oren af te dekken met mijn handen, om in die zone te blijven.”

Als je zo in je rol opgaat, dan heb je achteraf wel wat tijd nodig om te ‘ontrollen’. Als dat niet helemaal gebeurt, blijf je een emotionele bagage dragen die niet de jouwe is en dat lijkt mij niet zo goed.

Een mooi voorbeeld van method acting zie je in een 'behind the scenes' filmpje waarin Leonardo di Caprio op de set van ‘The Wolf of Wall Street’ tussen twee takes door als een wassen beeld staat te wachten op de volgende ‘Action!’ en in een milliseconde weer in zijn personage glijdt.

“Ja, dat is het helemaal! Wat een metier. Ik heb daar enorm veel bewondering voor. Nu, het gaat er op Hollywoodsets natuurlijk wat anders aan toe. Er is veel meer tijd, veel meer budget en je krijgt er als acteur de ideale omstandigheden om je personage helemaal uit te diepen. Wat Joaquin Phoenix deed in ‘The Joker’ vond ik ook heel straf. Hij werd zijn personage. Dichter bij huis zie ik die aanpak ook bij Veerle Baetens. Ongelooflijk straf hoe zij haar personage opslorpt en er haar ding mee doet. Ik las ergens dat ze bij het spelen de emoties van haar personages helemaal beleeft. Wordt het personage verliefd, dan zij ook een beetje. Kwaad, vrolijk, … idem. Als je zo in je rol opgaat, dan heb je achteraf wel wat tijd nodig om te ‘ontrollen’. Als dat niet helemaal gebeurt, blijf je een emotionele bagage dragen die niet de jouwe is en dat lijkt mij niet zo goed. Ik hoop dat Mona daarmee een antwoord heeft op haar vraag (lacht).”

Je acteert, geeft zangles, zong ooit in een band en hebt een tijdje geschilderd. Was je geen actrice geworden, zat hier dan een schilderende zangeres?

“Ik denk het niet. Schilderen en tekenen heb ik altijd al graag gedaan. Voor mij is dat een 'safe space', een meditatief moment waarop ik helemaal alleen ben met mezelf en mijn gedachten. Acteren en zingen heb ik altijd al heel graag gedaan. Dat is de reden waarom ik musical gestudeerd heb. Beide aspecten kwamen daar aan bod. Zingen doe ik nog altijd heel graag, al doe ik dat het liefst als het iets is wat mijn personage doet. Zet me op een podium als frontvrouw van een band en ik heb veel meer plankenkoorts. Is het een personage dat zingt, dan gaat me dat – misschien vreemd genoeg – makkelijker af. Alsof ik die schroom kan verbergen achter de voile van acteren.”

Binnenkort ben je te zien in 'Onderhuids', een dramedy over plastische chirurgen die zelf nogal wat eelt op hun ziel hebben. Het was je eerste hoofdrol.

“Ja, een fantastische ervaring, ik heb mij heel erg geamuseerd met de crew en cast! Ik sta er o.a. naast Carry Goossens en Jan Kooijman; het was erg fijn om met hen te mogen samenwerken. Er zit veel humor in de reeks. Voor mij was dat een vrij onontgonnen pad, maar ik ben blij dat ik de kans heb gekregen om dat deel van mijn acteurschap te onderzoeken. Heel leuk allemaal.”

Als je groot mag dromen, met welke regisseur zou je eens willen samenwerken?

“Tim Burton! Ik ben grote fan van de werelden die hij creëert. ‘Edward Scissorhands’, ‘Sweeney Todd’, ‘Dark Shadows’ ... er zit altijd zo’n mooie donkere, ietwat bevreemdende romantiek in zijn films. En vaak duikt Helena Bonham Carter op, een actrice die de Burton-filmtaal mooi belichaamt. Hou ik wel van, net zoals de sfeer in ‘Wednesday’ of ‘The Addams Family.’”

En wat acteurs betreft?

“Dan ben ik heel benieuwd naar Yassine Ouaich, die ik pas in ‘Déjà Vu’ ontdekte! Of Veerle Baetens, maar ik denk dat ze hier al vaak aan bod kwam. Ella Leyers staat ook op mijn lijstje. Ik vind haar niet enkel enorm getalenteerd, slim en grappig, maar volgens mij is ze iemand met wie je veel plezier kan maken.”

We zullen het haar doorgeven!

Wat zou je willen vragen aan onze volgende "acteur in de spotlight" Lukas Bulteel? 

"Hoe bereid jij je voor op een rol van zodra je het script hebt ontvangen? Heb je bepaalde rituelen?"

Bekijk ‘Dertigers’ op VRT Max of waar je ook bent via Pickx.be of de Proximus Pickx-app. En zet je alvast schrap voor het nieuwe seizoen op Streamz! Hou deze pagina's in de gaten voor de exacte data.