In the spotlight - Lukas Bulteel - “Ik zoek graag de uitdaging op”

"Voor ‘Assisen’ ben ik bijvoorbeeld met Natali Broods pinten gaan pakken. Onze relatie in de serie – moeder en zoon – is zo intens dat ik haar vooraf wilde leren kennen. Niet om over de serie zelf te praten, maar over het leven zelf. Het helpt me om mijn personage makkelijker vorm te geven en om te spelen." 

Idalie Samad had meteen een duidelijke vraag voor je: hoe bereid jij je voor op een rol van zodra je het script hebt ontvangen? Heb je bepaalde rituelen?

“Dat hangt een beetje van project tot project af, maar er is wel altijd een constante: telkens ik een afgewerkt script in mijn handen krijg, ben ik zo blij als een kind. Een beetje vergelijkbaar met Sinterklaas: je weet de avond voordien dat er heel wat cadeaus staan te wachten, en je voelt de magie van de verwachting. Maar rituelen? Die heb ik niet meteen, tenzij je op café gaan met mijn onmiddellijke tegenspeler beschouwt als een ritueel. Want dat doe ik wel. Ik vind het heel boeiend om de persoon achter de acteur te ontdekken voor ik ermee samenwerk. Voor ‘Assisen’ ben ik bijvoorbeeld met Natali Broods pinten gaan pakken. Onze relatie in de serie – moeder en zoon – is zo intens dat ik haar vooraf wilde leren kennen. Niet om over de serie zelf te praten, maar over het leven zelf. Het helpt me om mijn personage makkelijker vorm te geven en om te spelen.”

"Als acteur probeer ik alle aspecten van mijn persoonlijkheid te onderzoeken en boven te halen om rollen vorm te geven. Ik weet dat ik een ‘klootzakske’ kan spelen, maar ik hoef dat daarom niet te worden."

Sommige acteurs gaan zo diep in hun rol dat ze die niet meer van zich kunnen afschudden. Hoe diep ga jij zelf?

“Ik ben niet meteen een grote fan van ‘method acting’, dat je je personage moet worden om dat geloofwaardig te kunnen neerzetten. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen over dezelfde karaktereigenschappen beschikt, maar dat bijvoorbeeld assertiviteit bij de ene een groter aandeel heeft dan bij de ander. Als acteur probeer ik alle aspecten van mijn persoonlijkheid te onderzoeken en boven te halen om rollen vorm te geven. Ik weet dat ik een ‘klootzakske’ kan spelen, maar ik hoef dat daarom niet te worden. Ook niet voor de duur van een project. Ik weet dat sommige acteurs daar heel ver in gaan, maar ik doe het niet. Het is natuurlijk wel zo dat bepaalde rollen even onder je huid kunnen kruipen, en dat je een tijdje – ik zeg maar iets – het loopje van je personage kopieert of dat er wat timiditeit blijft hangen, maar dat duurt doorgaans niet zo lang.”

“Wat ik zo boeiend vind aan acteren, is dat je als acteur je eigen instrument bent, en dat je het spelen zelf steeds beter onder de knie krijgt. De grens tussen ‘Ben ik dat?’, of ‘Speel ik dat?’ wordt na jaren steeds scherper. En je wordt ook steeds beter in het vak zelf. Je bouwt een metier op, een zekere maturiteit. De ervaring zorgt dat je een steeds breder scala aan rollen aankunt. Ik ga de uitdaging graag aan om een rol te spelen die ver van me vandaan ligt, omdat ik dan moet zoeken naar hoe ik een rol gespeeld krijgt, wie het personage is. Ik was erg onder de indruk van Riz Ahmed, die een weergaloze prestatie gaf in ‘The Sound of Metal’ en ‘The Night Of’. Hoe hij fysiek kan transformeren, dat is bijzonder indrukwekkend. Of Leonardo DiCaprio, wat een acteur! Zoveel metier, concentratie en gelaagdheid. En dichter bij huis, Jan Bijvoet en Zazie Beetz, uit Duitsland, die ik leren kennen heb in de reeks ‘Atlanta’, ook super.

Het is om die reden dat ik het personage in ‘Ritueel’ zo graag speelde: naast de fysieke uitdaging (er werd onder water gefilmd, en de acteurs moesten leren duiken en omgaan met professioneel duikmateriaal, nvdr.) vond ik het boeiend om mijn personage, dat eigenlijk niet erg sympathiek is, een zekere menselijkheid te geven, al was het maar in een fractie van een seconde. Dat is het mooie aan acteren: het opzoeken van de menselijkheid, van de kleine kanten van iemands karakter en zelfs voor heel antipathieke personages bij het publiek enige sympathie trachten op te wekken.”

Mocht je kunnen samenwerken met een regisseur, wie zou dat zijn?

“Roy Anderson, een Zweeds regisseur. Hij begon in de reclame, maar maakte daar zulke opvallende filmpjes en kreeg daar zoveel lof over, dat hij op een dag is overgestapt op filmregie. Wat hij doet, daar zou ik goed in aarden. En, graag ook met Scorsese, dat is een brok filmgeschiedenis.”

Ja, die oude rotten bereiken stilaan een gezegende leeftijd. Scorsese, Pacino, De Niro, Pesci, … We kunnen er nog veel van leren.

“Dat is zeker zo. Ik heb zelf enorm veel opgestoken van Bert Luppes, een Nederlands acteur bij wie ik les volgde aan de Toneelacademie in Maastricht. Ik beschouw hem een beetje als een mentor. Een man met tonnen ervaring, mijn theatervader, zeg maar. Telkens als ik met een vraag zit of ergens vast kom te zitten, zoek ik hem op. Voor mij een grote bron van inspiratie. En weet je waaruit ik ook inspiratie haal? Een reeks als ‘Succession’, en dan denk ik vooral aan de acteerprestatie van Jeremy Strong, die Kendall Roy speelt. Zo’n gelaagdheid! Roy is een kind in een maatpak, steeds op zoek naar bevestiging, naar een vaderlijk ‘goed gedaan’, maar krijgt dat nooit. Strong toont in die rol waar acteren eigenlijk om gaat: durven je kinderlijke onschuld op te zoeken en onbevangen te spelen. Als je daarin slaagt, heb je al 90% van je rol te pakken.”

Welke vraag zou je stellen aan Flor Van Severen? 

"Wat is je meest bijzondere herinnering aan spelen?"

Ontdek 'Ritueel' en 'Dèjà Vu' nu op Streamz via Proximus Pickx! Klik hier om te achterhalen hoe je eenvoudig je Streamz-account activeert.

Ontdek 'Asissen' via GoPlay!