In the spotlight: Flor Van Severen - “Ik wil helemaal kunnen verdwijnen in een rol.”

Flor Van Severen heeft een familienaam die een belletje doet rinkelen. Broer Boris acteert ook, en beiden stonden al eens samen op de planken, in een kort toneelstuk, waarin ze even terug hun jeugd indoken. “Het was een korte voorstelling voor de Gentse feesten, een paar jaar geleden”, vertelt Flor. “Er werd ons gevraagd om een stuk in elkaar te steken, en daar zijn we gretig op ingegaan. We haalden inspiratie uit onze jeugd, toen we als kind samen vaak in bad gingen. Dat werd meteen de insteek van het stuk: we wilden nog samen eens in bad, maar dan voor een publiek. Beetje awkward, maar het werkte wel. Dat is de enige keer dat ik met Boris op de planken stond, maar ik zou het zo weer opnieuw doen.”

Als er iets is wat me altijd zal bijblijven, dan zijn dat toch de momenten waarop je als speler voelt dat alles klopt. Dat alles samenvalt en tijd en ruimte even niet meer lijken te bestaan. Dat je zo opgaat in je spel dat het haast een metafysische ervaring wordt. 

Brothers in charms, dat zijn jullie. Voor we verder gaan: Onze vorige interviewee, Lukas Bulteel, wilde graag weten wat jouw meest bijzondere herinnering is aan spelen?

“Eén welbepaalde herinnering? Bof, dat is een moeilijke. Ik heb veel mooie herinneringen, maar als er iets is wat me altijd zal bijblijven, dan zijn dat toch de momenten waarop je als speler voelt dat alles klopt. Dat alles samenvalt en tijd en ruimte even niet meer lijken te bestaan. Dat je zo opgaat in je spel dat het haast een metafysische ervaring wordt. Alle barrières vallen weg en je bent zo vrij als een vogel. Zulke momenten hebben iets onvatbaars, zijn niet-tastbaar, maar raken je wel in de kern van je spelersziel. Ik heb dat al een paar keer mogen ervaren, en dat gevoel is fenomenaal. De eerste keer herinner ik me wel nog: mijn afstudeervoorstelling was ‘Who’s Afraid of Virginia Woolf?’, waarin ik de rol van de 50-jarige George speelde. Ik vroeg me af hoe ik als jonge snaak iemand van 50 geloofwaardig kon neerzetten, maar toen ik hem echt te pakken had, viel alles mooi samen. Louterend. Ik vond dat echt bijzonder.”

Wat De Niro bijvoorbeeld deed in ‘Raging Bull’, dat is ongezien. Je zo laten leiden door een personage, diep in jezelf duiken en aan de slag gaan met het materiaal dat je aangereikt wordt, dat lijkt me een ongelooflijk cadeau.

Mensen kunnen je kennen van kleinere rollen in ‘Onder Vuur’, ‘In Vlaamse Velden’, en nu ook van ‘F*** You Very, Very Much’. Wie vaak naar het theater gaat, kan je al gezien hebben als acteur van de gezelschappen 'WOLF WOLF' en 'Camping Sunset'. Wat draagt je voorkeur weg: de set of de planken?

“Ik heb daarin nog te weinig ervaring om daar iets van ‘te vinden", denk ik. "Het zijn twee totaal andere werelden, waar je je anders beweegt en gedraagt. Bij theater heb je in de eerste plaats de directheid, de onmiddellijke link met het publiek, en speel je echt in het moment. Op een filmset of de set van een serie gaat het er heel anders aan toe. Daar speel je het ene moment een scène uit aflevering vier en het volgende moment een scène uit aflevering twee. Niet chronologisch, waardoor je er meer met je hoofd mee bezig moet zijn. Maar ik doe het allebei erg graag, het zijn twee disciplines die ik verder wil verfijnen.”

“Weet je wat ik graag eens zou doen? Als acteur een transformatie ondergaan, en me helemaal overgeven aan ‘the method,’ zoals Christian Bale, Daniel-Day Lewis of Robert De Niro. Klasbakken die al heel hun carrière het ene na het andere bijzondere personage neerzetten en zich daarin volledig overgeven. Wat De Niro bijvoorbeeld deed in ‘Raging Bull’, dat is ongezien. Je zo laten leiden door een personage, diep in jezelf duiken en aan de slag gaan met het materiaal dat je aangereikt wordt, dat lijkt me een ongelooflijk cadeau.”

Wie zou je daarbij mogen regisseren?

“Martin Scorsese, zonder twijfel. Ik weet dat het een cliché-antwoord is, maar je kunt toch niet om het genie van Scorsese heen? ‘Raging Bull’, ‘Taxi Driver’, ‘The Wolf of Wall Street’ … Allemaal klassiekers. Ik bekijk geregeld scènes uit zijn films op YouTube, en ben steeds opnieuw overdonderd, vooral door het spel van de acteurs. Een regisseur als Scorsese slaagt er telkens weer in om acteurs op de top van hun kunnen te laten presteren.”

Misschien wat ongebruikelijk, maar ben je een fan van B-films?

“Niet meteen, al moet ik wel zeggen dat ik op een vreemde manier onder de indruk was van ‘The Room’, de film van Tommy Wiseau, een ietwat excentriek Hollywood-figuur die te allen prijze acteur wilde worden, niet aan de bak kwam en dan maar zelf zijn film draaide. Hij schreef het scenario, produceerde het en speelde de hoofdrol. Die film is zo slecht dat hij weer goed wordt. De film ‘The Disaster Artist’, met James Franco, vertelt dat verhaal, maar die film is bijlange zo goed niet.”

Mocht je een vlieg zijn, op welke filmset had je dan graag willen staan?

“’A Streetcar named desire’, een van mijn 'all time favorites', omdat Marlon Brando daar voorgoed komaf maakte met de klassieke aanpak van acteren, en een nieuwe standaard zette, door te acteren vanuit de buik. Dat moet echt een bijzonder moment geweest zijn, om iemand te zien ingaan tegen de heersende norm, en in een soort van ‘f*ck this shit’-benadering de hele Hollywood-canon aan flarden te spelen.”

Tot slot: wat zou je graag vragen aan F*** You Very, Very Much "Befke" Evelien Bosmans? 

"Hoe begin jij aan de vormgeving van een rol?"

Ontdek 'F*** You Very, Very Much' op Streamz!