Hoe 'The Mask of Zorro' de carrière van Antonio Banderas uittekende

Voor hij begin jaren 90 in Hollywood arriveerde, was Antonio Banderas al een ster in eigen land. Hij acteerde in de jaren 80 als hoofdrolspeler in diverse films van de Spaanse grootmeester Pedro Almodóvar: ‘Labirinto de Pasiones’, ‘Matador’, ‘La Ley del Deseo’, ‘Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios’ en ‘Atame!’ zijn allemaal klassiekers in ’s mans oeuvre.

Door het succes van die laatste twee titels kwam Banderas op de radar van Amerikaanse productiehuizen. Hij kreeg kleinere rollen in blockbusters als ‘Philadelphia’ en ‘Interview with the Vampire’. 1995 werd uiteindelijk het jaar van zijn doorbraak in Hollywood, met een hoofdrol in ‘Desperado’, ‘Never Talk to Strangers’ en ‘Assassins’. Drie actieprenten die in datzelfde jaar uitkwamen.

Maar echt internationaal naam vestigen deed Antonio Banderas drie jaar later, met een glansrol als Zorro in ‘The Mask of Zorro’. Daar mocht hij aan de zijde acteren van toppers als Anthony Hopkins en Catherine Zeta-Jones. Vooral de chemie met die laatste droeg bij aan het succes van de film. Hij speelt Alejandro Murrieta, oftewel de jongere opvolger van Don Diego de la Vega, de echte Zorro (gespeeld door Hopkins). Samen willen ze, elk om hun persoonlijke redenen, wraak nemen op de kwaadaardige gouverneur Rafael Montero. Voor zijn rol ging Banderas vier maanden in de leer bij het Spaanse olympische schermteam, om zo natuurlijk mogelijk het degen te leren hanteren.

‘The Mask of Zorro’ (1998) legde de basis voor de Hollywoodcarrière van de Spanjaard. Niet toevallig kwam productiehuis Dreamworks (eigendom van Steven Spielberg, die ook ‘The Mask of Zorro’ producete) bij hem terecht voor de stem van Puss in Boots, een nevenkarakter in de ‘Shrek’-franchise. Een gelaarsde kat die handig overweg kan met de degens, zo populair bij de kids dat het karakter een eigen filmreeks kreeg.

Banderas kreeg de kans om met enkele van de meest gerenommeerde regisseurs te werken -Steven Soderbergh, Terrence Malick, Woody Allen, Brian De Palma, Alan Parker- maar het was toch vooral als latino actieheld dat hij vaak getypecast werd. Het is pas door weer met Pedro Almodóvar te gaan samenwerken, na een hiaat van meer dan 20 jaar, dat de Spaanse acteur opnieuw als rasacteur werd gezien. Zoals in ‘La Piel Que Habito’ in 2011 en ‘Los Amantes Pasajeros’ in 2013.

Net wanneer hij eindelijk de credits leek te gaan krijgen die hij verdiende, kreeg Banderas op privévlak de ene klap na de andere te verwerken. Eerst moest hij een tumor laten verwijderen in zijn rug, nadien strandde na 18 jaar zijn huwelijk met actrice Melanie Griffith en in 2017 werd hij geveld door een (lichte) hartaanval. Het maakte dat Banderas een tijdje uit de schijnwerpers verdween om zich te bezinnen over het leven.

Maar de comeback was groots: in ‘Dolor y Gloria’ (2019) van opnieuw zijn maatje Pedro Almodóvar speelt Banderas misschien wel zijn meest authentieke en kwetsbare rol ooit. Zijn personage Salvador Mallo is een regisseur op zijn retour, die kampt met gezondheidsproblemen en daarom het isolement opzoekt. Wat heel dicht bij zijn eigen leven lag. Banderas werd op het filmfestival van Cannes voor zijn prestatie bekroond met de Gouden Palm voor beste acteur en ook voor de Oscars werd hij in die categorie genomineerd.

Daarmee bewees Banderas dat hij helemaal terug is na een woelige periode op privégebied. Zijn agenda staat eivol. Momenteel is hij te zien in de laatste Indiana Jones-film: ‘Indiana Jones and the Dial of Destiny’, als Renaldo. Als stemacteur kroop hij recent ook weer in de laarzen van Puss in Boots, voor ‘Puss in Boots: the Last Wish’, en is hij momenteel bezig aan de opnames voor de animatiefilm ‘Paddington in Peru’, die volgend jaar uitkomt.

In een interview vorig jaar gaf de nu 63-jarige Spanjaard te kennen dat zijn hartaanval het beste was dat hem ooit is overkomen. “Ik zag al die zaken waar ik me altijd zo druk om maak één voor één wegvallen”, vertelde Banderas. “En wat er dan overblijft is: familie, mijn dochter. En niet mijn beroep, maar mijn roeping. Ik geef geen ruk om mijn carrière. Ik wil lol hebben terwijl ik acteer. En dat doe ik.”

Hij kocht vlak na de gebeurtenis een oud theater op in zijn geboortestad Málaga om die stiel, waarmee het allemaal begon voor hem, te beschermen tegen de oprukkende druk van de technologie. Daarnaast lanceerde hij zichzelf in de horecawereld met de opening van een eigen restaurant in Málaga: La Pérgola del Méditerráneo heet dat. Ook gaf hij aan open te staan voor een nieuwe 'Zorro'-film. Drukker dan ooit dus voor Antonio.