Jane Birkin, de complete artieste en de vergeten filmcarrière

Voor ze naar Frankrijk verhuisde en acteerde in de film ‘Slogan’ (waar ze op de set Serge Gainsbourg leerde kennen) zette Jane Birkin haar eerste stappen in de filmwereld in de Britse film ‘The Knack… and How to Get It’. Nadien verscheen ze ook in ‘Blow-Up’ van Michelangelo Antonioni, waarin ze naakt te zien was, waardoor ze vaak getypecast werd als bimbo. Toen ze zich in Parijs vestigde met haar toenmalige levensgezel Gainsbourg, volgden de uitnodigingen om meer gevarieerde rollen te spelen in films.

In 1969 acteerde Birkin naast enkele grote namen uit de Franse filmwereld, zoals Alain Delon, Romy Schneider en Maurice Ronet in de romantische politiefilm ‘La Piscine’. Maar dat Franse debuut had niet de verhoopte afloop: de pers en filmkritici konden niet door Birkins accent heen kijken en lachten met haar uitspraak. Haar werk werd komisch genoemd, ook al speelde ze in rollen die niet komisch bedoeld waren. Ze werd niet ernstig genomen, maar haar band met Gainsbourg hield haar carrière in die tijd boven water.

In de jaren 70 groeide Birkin uit tot een van de meest sexy leading ladies in de cinema. De muziek die ze opnam met Gainsbourg zat daar uiteraard voor iets tussen, maar ook haar rol in de film ‘Sex Power’ (1970) gaf haar het imago van femme fatale. Nog steeds werd ze getypecast als de beauty zonder brains, maar met elke filmrol werd ze wel een betere actrice. In 1973, toen ze gezien werd als de Britse rivale van Brigitte Bardot, speelden de twee iconische actrices samen in ‘Don Juan 73 ou si Don Juan était une femme’.

De jaren 80 betekenden een grote ommekeer voor Birkin. Haar relatie met Gainsbourg liep na twaalf jaar op de klippen en ze begon iets met de regisseur Jacques Doillon. Hij bood haar een rol aan die helemaal buiten haar comfortzone lag, in de film ‘La fille prodigue’. Ineens was Birkin de revelatie van het moment. De rol gaf de Londense eindeloos meer geloofwaardigheid in de ogen van het publiek en de dramatische rollen zouden elkaar in sneltempo opvolgen.

1985 was een hoogtepunt voor Birkin. In dat jaar werd ze genomineerd voor de César voor de beste actrice naar aanleiding van haar rol in ‘La pirate’. Daarin speelt ze de rol van een lesbienne die pech heeft in de liefde. Op dat moment was het overduidelijk dat ze niet meer gecast werd omwille van haar looks of imago als femme fatale, maar wel voor haar acteertalenten. In 1988 werkte ze voor het eerst samen met filmmakster Agnes Varda voor de film ‘Kung-Fu Master’. Daarin speelde ze naast haar dochter, Charlotte Gainsbourg.

Na het overlijden van haar ex in 1991, wijdde Birkin haar tijd voornamelijk aan de muziek. Ze maakte haar eigen versies van de klassiekers van Gainsbourg – gebundeld in het album ‘Version Jane’ – en tourde met een reeks concerten om hem te eren. Uiteindelijk keerde ze wel terug naar de cinema, en in 2006 regisseerde ze zelfs voor het eerst. In haar regiedebuut ‘Boxes’ speelt ze zelf de rol van Anna, die een midlifecrisis doormaakt.

Later zou ze nog actief blijven in zowel de film- als de muziekwereld tot in 2021. In dat jaar verscheen ‘Jane par Charlotte’, een docudrama van debutante Charlotte Gainsbourg, waarin die haar moeder enkele maanden volgt met een camera. Een mooie strik rond een glansrijke, maar soms jammerlijk vergeten filmcarrière.