Belgische sporthelden: William Van Dijck, keizer van de steeplechase

William Van Dijck, geboren in Leuven op 24 januari 1961, is van opleiding regent lichamelijke opvoeding. Op 5 september 1986 vestigde hij in het Heizelstadion een Belgisch record op de 3.000 meter steeple tijdens de Memorial Van Damme met een tijd van 8 minuten en 10.01 seconden – Van Dijck noemt dat nog steeds zijn mooiste race. Hij verbeterde de vorige, vier jaar oude toptijd van Peter Daenens met meer dan tien seconden (8.20.7). Tijdens zijn ererondje rolde er trouwens voor het eerst een Mexican Wave door een atletiekstadion – een fenomeen dat was overgewaaid van het WK voetbal in Mexico.

Van Dijck werd algemeen beschouwd als een van de beste Europese lopers op dit zware onderdeel van de atletieksport, dat wereldwijd werd beheerst door de Kenianen. “Ik ben op mijn tien jaar begonnen met lopen”, vertelde hij in een interview met Het Laatste Nieuws in 2016. “Ik was toen eigenlijk nog een klein mannetje en sprong er ook in de wedstrijden niet tussenuit. Mijn conditie dankte ik aan het godganse dagen spelen thuis in de buurt.”

De Leuvenaar was als kind enkele jaren aangesloten bij de turnkring van Testelt. “Achteraf gezien dank ik daar veel van mijn goede sprongcoördinatie aan. Veel steeplelopers vertragen als ze de balk naderen. Ik loop harder. Dat was mijn sterkte. Het enige waar ik vroeger over gesprongen had, waren de houten afspanningen in de bossen van Averbode. Veel gebieden waren toen afgesloten”, aldus Van Dijck in HLN.

Gloriejaren

In 1986 stootte Van Dijck resoluut door naar de top. In dat jaar ontving hij tal van onderscheidingen: de Gouden Spike, Nationale trofee voor sportverdienste én de titel ‘Sportman van het jaar’. Van 1986 tot 1994 haalde hij alle finales van grote internationale kampioenschappen (Olympische Spelen, wereld- en Europese kampioenschappen). Op het WK in Rome in 1987 en het EK in Helsinki in 1994 behaalde hij telkens brons, zijn grootste prestaties. In de herfst van zijn atletiekcarrière richtte hij zich meer op het veldlopen. Hij won de Belgische Crosscup twee keer, in 1993 en 1995.

Op zijn rijk palmares ontbreken echter olympische medailles. Op de Spelen in Seoel in 1988 leek een medaille nochtans binnen handbereik. Hij eindigde toen vijfde, maar een podiumplaats had er ook ingezeten, tot er in de voorlaatste ronde iemand op zijn spike trapte. “Daardoor heb ik kostbare seconden verloren.” In 1992 nam hij een laatste keer deel aan de Olympische Spelen, toen in Barcelona. Daar eindigde hij negende op de 3.000 meter steeplechase.

Sportpensioen

In juni 1996 zette Van Dijck op zijn 35ste een punt achter zijn carrière op de piste. Hij zou aanvankelijk pas na de Olympische Spelen van Atlanta stoppen, maar door een aanslepende blessure kon hij niet aan de olympische limiet voldoen.

Een jaar later stopte Van Dijck ook met veldlopen. De Cross Cup in Roeselare was zijn laatste wedstrijd. Daarin werd hij nog derde. “Ik weet nog heel goed het moment dat ik beslist heb om te stoppen”, zei hij in Het Laatste Nieuws. “Dat was toen ik, in het pikkedonker, aan het lopen was in het bos van Averbode. Toen dacht ik: waarom doe ik het eigenlijk allemaal?”

Anno 2018 was Van Dijck kantoordirecteur in een bankkantoor in Geel.

Fan van deze reeks? Lees ook:

• Belgische sporthelden: Claude Criquielion, de eerste Waalse Koning van Vlaanderen
• Belgische sporthelden: Sabine Appelmans bereikt nét niet de laatste vier op de Australian Open
• Belgische sporthelden: Wout van Aert temt de legendarische Mont Ventoux