‘The Wolf of Wall Street’ blaast tien kaarsjes uit: vijf weetjes over Martin Scorsese’s grootste bioscoophit

Achter de schermen van ‘The Wolf of Wall Street’ schuilde een opmerkelijke hoeveelheid improvisatie. Terwijl het script van Terence Winter als leidraad diende, gaf regisseur Martin Scorsese zijn getalenteerde cast, onder leiding van Leonardo DiCaprio, de vrijheid om de dialogen tot leven te brengen met spontaniteit en humor. Een bijzonder voorbeeld hiervan is de memorabele scène waarin Matthew McConaughey en DiCaprio in een restaurant drummen op hun borstkas - een spontane, ongeplande toevoeging McConaughey die de levendigheid van de film verder versterkt en zelfs uitgroeide tot één van de meest iconische filmscènes uit het voorbije decennium.

‘The Wolf of Wall Street’ is deels, maar niet helemaal ontsproten aan de fantasie van een team getalenteerde scenaristen. Leonardo DiCaprio’s personage is namelijk gebaseerd op het het waargebeurde verhaal van de échte Jordan Belfort. De film volgt de pijlsnelle opkomst en al even harde ondergang van een meedogenloze effectenmakelaar die – op zeer  bedekelijke wijze – een enorm fortuin vergaart voordat hij eindelijk wordt geconfronteerd met de gevolgen van jarenlange fraude en excessief gedrag. De memoires van Belfort dienden als basis voor het scenario en DiCaprio schitterde in de rol van deze charismatische, zij het immorele en altijd hevig vloekende, figuur. Het verhaal biedt een schokkend inkijkje in de duistere kant van Wall Street en blijft een krachtige herinnering aan de hebzuchtige excessen van de jaren 90.

In tegenstelling tot Jordan Belfort in ‘The Wolf Of Wall Street’, vertelde DiCaprio in een interview met de LA Times dat hij zelf nooit drugs had gebruikt. Voor deze film maakte DiCaprio echter gebruik van ‘method acting’ – zich inleven in zijn peronage – wat betekende dat hij moest leren hoe het was om onder invloed te zijn. Hiervoor was de hulp van Jordan Belfort zelf nodig. In een interview met de New York Post beschreef Belfort hoe hij DiCaprio hielp om het constante drugsgebruik van Belfort vast te leggen.

“Leo had nog nooit drugs gebruikt”, zei Belfort. “Dus liet ik hem zien hoe het eruitziet en voelt als je high bent op quaaludes. Ik...begon rond te kruipen. We lagen allebei op de grond te kwijlen… Zijn vader kwam toen de kamer binnen en vroeg ons wat we aan het doen waren.”

Als je niet wist hoe de echte Jordan Belfort eruitzag voordat je ‘The Wolf of Wall Street’ zag, is het hoogst onwaarschijnlijk dat je zijn korte cameo op het scherm zou opmerken. Aan het einde van de film staat de DiCaprio’s versie van Belfort op het podium als ‘motivational speaker’ en verkoopstrainer. En wie introduceert hem? Niemand minder dan de echte ‘Wolf’ zelf: het is de echte Belfort die de fictieve Belfort aan het publiek voorstelt. Een leuk meta-moment, maar wel een dat bij de meeste kijkers aanvankelijk onopgemerkt bleef. De film schildert hem op zijn zachtst gezegd niet in het beste licht, dus het mag misschien verbazen dat hij in hoogsteigen persoon zijn opwachting maakt.

Het gebruik van expliciete taal in ‘The Wolf of Wall Street’ is legendarisch. De film brak het record voor de meeste F-woorden (we zulen het maar zeggen: ‘fucks’) in een niet-documentairefilm. Door welgeteld 506 maal het F-woord te gebruiken, zorgde Scorsese ervoor dat de dialogen de rauwe, ongecensureerde aard van Belforts wereld weerspiegelden.

Terwijl we het tienjarig jubileum van ‘The Wolf of Wall Street’ vieren, blijft de film een wilde rit door de excessen van hebzucht, macht en decadentie. Het is een meeslepende ervaring die, net als de echte Wall Street, zijn plaats in de geschiedenis van het moderne cinema stevig heeft verankerd.