Rosa Marchant trad uit de schaduw dankzij ‘Het smelt’: “Spelen is een manier om mezelf te zijn”

Rosa Marchant is vandaag 18 jaar oud, maar was 16 toen ze op de set stond van ‘Het smelt’, haar eerste echte acteerervaring en meteen een gigantisch schot in de roos. Ze speelt de dertienjarige Eva (de oudere versie van haar personage wordt vertolkt door Charlotte De Bruyne) die een noodlottige zomer meemaakt die haar voor de rest van haar leven zal tekenen. Haar vertolking werd internationaal geprezen – ze won de Special Jury Award voor Beste Acteerprestatie op het Amerikaanse Sundance Film Festival – en in eigen land werd ze, net als Charlotte De Bruyne, genomineerd voor een Ensor. Wanneer wij haar spreken, heeft ze er net haar laatste examen van het semester op zitten als eerstejaars aan de opleiding Film en Regie aan het KASK. Een vreemde ervaring voor haar, want in het middelbaar zat ze op een Steinerschool en dus had ze nog nooit een examenperiode gehad. “De opleiding is heel intens. Ik ben de hele tijd bezig. Het begin van het jaar was gek, want ik begon aan een opleiding en tegelijk kwam ‘Het smelt’ uit”, zegt ze.

Is het een opleiding die je altijd al wilde doen of ben je geïnspireerd geraakt door op de set te staan van ‘Het smelt’?

Rosa Marchant: “Ik ben er altijd wel in geïnteresseerd geweest, maar die ervaring heeft me zeker ook geïnspireerd. Het heeft me getoond dat ik zelf iets kan maken als ik dat wil. Alles op de set interesseerde me. Ik vond het leuk om naast de vrouw van het script te zitten en te zien hoe zij alles aanpakte, te vragen wat er nu zou gebeuren, hoe dit of dat heet… Ik vond het superleuk om ook een beetje deel te zijn van de crew.”

Het was je eerste acteerervaring, maar ik zie dat je ook in de kortfilm ‘Come, Sweet Death’ uit 2021 hebt gespeeld. Wat is daar het verhaal achter?

Rosa: “Dat heb ik gedaan tijdens het auditieproces voor ‘Het smelt’. Yolke (Van Aerde, de regisseur van de kortfilm, red.) studeerde toen aan het KASK, waardoor ik die opleiding ook al wat leerde kennen. Maar wat ik voor haar film deed, zou ik niet echt acteren noemen. Ik moest vaak dood spelen of dansen. Dat was wel heel leuk, het was een goede introductie in die wereld en Yolke is nu nog steeds een goede inspiratie voor me. Nu moet ik dezelfde opdrachten doen als zij, en bedenk ik me soms hoe goed zij dat deed.”

Klopt het dat je films bent beginnen verslinden toen je als tiener thuis zat met medische problemen?

Rosa: “Dat klopt. Ik heb redelijk lang in een soort isolatie geleefd en was veel alleen met mezelf, dus ik moest dingen zoeken die me interesseerden. Op een bepaalde manier ben ik daar blij om, want daardoor heb ik ontdekt dat ik graag lees en films kijk. Dat heeft me aangespoord om auditie te doen voor ‘Het smelt’.”

Welke films heb je toen ontdekt die je hebben geholpen?

Rosa: “Hmm, moeilijk (denkt lang na). Een van de films die ik heb gezien toen ik 14 was en die me heel erg is bijgebleven, is ‘Little Miss Sunshine’. Die inspireerde me omwille van de moed van het hoofdpersonage. Dat was super. Dat personage sprak me heel erg aan.”

Ook dat personage is, net als Eva, een underdog, natuurlijk. Je vertelde in eerdere interviews dat je je vroeger soms een buitenbeentje voelde. Is dat veranderd door met deze rol in de spotlights te staan?

Rosa: “Sowieso heeft ‘Het smelt’ me geholpen om meer zelfvertrouwen te hebben, gewoon al door de film te maken. Ja, dat heeft mijn leven wel veranderd, op een heel goede manier. Ik ben nog altijd dezelfde persoon, maar het is een beetje zoals Veerle (Baetens, red.) zei tijdens het draaien. Dat ze me pas echt kon zien als ik begon te spelen. Daarvoor stond ik altijd in een schaduw. Spelen was een manier om mezelf te kunnen zijn en dat heeft me zeker geholpen.”

Tussen het draaien van de film en de première in België zat een kleine twee jaar. Hoe heb je die periode beleefd?

Rosa: “Ik heb vooral gewacht. Hoe langer het duurde, hoe meer ik zocht naar feedback en hoe gekker het idee werd dat de film echt door mensen bekeken zou worden. Want het was iets persoonlijks van ons, waar we lang en hard aan hadden gewerkt. We hebben met de cast en crew nog vaak afgesproken. Sundance was een mooi voorproefje. Daar werd ik meteen in het diepe gegooid. Het was de eerste keer dat ik over de film moest praten, en dan nog in het Engels!”

Hoe was het om jezelf voor de eerste keer op het grote scherm te zien? Herkende je jezelf erin?

Rosa: “Ja, en dat werd nog versterkt doordat Charlotte mijn manier van doen heeft nagespeeld. Daardoor werd ik me wel bewuster van veel trekjes die ik heb. Op de première in België keek ik er wel al anders naar. Hoe vaker ik keek, hoe meer ik een personage zag en minder mezelf. Zo kan ik objectiever kijken, wat ook leuk is. In het begin vond ik het ook gewoon leuk om te kijken hoe de anderen speelden, want dat is moeilijk in te schatten als je zelf ook aan het acteren bent.”

Het lijkt me moeilijk om tijdens het draaien te voorspellen hoe het publiek zal reageren. Had je meteen het gevoel dat het goed zat?

Rosa: “Ik heb wel altijd al een heel sterk voorgevoel gehad over de film. Ik was nog heel jong toen ik eraan begon, maar het voelde als iets dat ik moest doen. Ik kan het niet uitleggen. De rol voelde heel bijzonder aan. Ik vond het ook leuk om eraan te werken. Ik dacht toen nog niet echt aan het eindresultaat, maar wel aan het vele werk dat in elke stap kroop. Dat vond ik indrukwekkend. Het stelde me ook gerust dat Veerle de hele tijd wist wat ze deed.”

“Toen we naar Sundance gingen, was dat de eerste keer dat een publiek de film zou zien, buiten onze familie dan. Die andere cultuur, de andere taal, dat was wel heel eng. Die eerste keer zat ik naast Veerle, die op was van de stress. Dat was geen goed idee (lacht)!”

Je zegt dat Veerle altijd wist wat ze deed, maar in een interview met Metro zei ze zelf dat ze soms twijfelde aan haar eigen capaciteiten als regisseur. Ik vermoed dat daar op de set niets van te merken was?

Rosa: “Ik heb alleszins niets gemerkt. Ze wist echt wat ze wou. Omdat ze weet hoe het is om op de set te staan en door iedereen bekeken te worden, was ze ook een heel goede regisseur. Niet dat elke goede acteur automatisch een goede regisseur is, maar zij kon het echt wel. Ze was een beetje de mama van alle kinderen doorheen het proces. Ze zorgde goed voor ons. Wanneer ik iets niet luidop durfde zeggen voor de hele crew, zag zij aan mijn blik dat er iets scheelde. Ze was heel bezorgd en ik voelde me altijd veilig bij haar. Dat moest ook wel voor de moeilijkere scènes.”

Ik las dat de moeilijkste scène van de film bewust op het einde van de draaiperiode was ingepland. Was dat belangrijk voor je?

Rosa: “Ik denk het wel. Op die manier was ik al zodanig goed bevriend met de jongens dat ik hen ook kon vertrouwen. We wisten wat de scène inhield want we hadden die al gerepeteerd. Het was wel een constant dingetje in ons hoofd, dat die er nog zat aan te komen. Zo konden we ons erop voorbereiden. We hebben er ook veel over gepraat. Het belangrijkste was dat ik de jongens kon vertrouwen en dat was echt het geval.”

Na de prijs op Sundance volgde een nominatie voor de Ensors. Hecht je belang aan prijzen?

Rosa: “Ik vind het een heel groot compliment dat ik genomineerd mag zijn naast Charlotte, Annelore (Crollet voor ‘Wil’, red.), Cathalina (Geeraerts, voor ‘Holly’, red.)... Ik ben er heel blij mee, maar verwacht niet echt iets. Het zou wel leuk zijn als een Eva zou mogen winnen (lacht).”

‘Het smelt’ is vanaf 9 februari beschikbaar in de Pickx VOD-catalogus.