Vijf levenslessen die de films van Disney ons kunnen leren

Alle emoties kunnen nuttig zijn

In ‘Inside Out’, een animatiefilm uit de befaamde Pixar-stal, kruipen we in het hoofd van de mens, we krijgen inzage in de controlekamer van ons brein en leren er de verschillende emoties kennen. Die worden gesymboliseerd door grappige figuurtjes: Vreugde, Verdriet, Angst, Woede en Afkeer. Ze lopen voortdurend te bekvechten, wat het vooral bij de jonge puber Riley lastig maakt om met hen om te gaan. Daarom neemt Vreugde het heft in handen en probeert ze Verdriet naar de achtergrond te duwen. Op het eerste zicht een eerder logische zet, want waarom zou je verdriet toestaan als er ook voor vreugde kan gekozen worden? Wel, omdat het omarmen van alle emoties je net doet groeien als persoon en je ook leert jezelf beter te begrijpen. Vreugde forceren terwijl het verdriet nog aanwezig is, heeft juist een averechts effect en doet je vroeg of laat weer hervallen. Het heeft dus geen zin om verdriet weg te duwen. Integendeel. Dat leert ook het figuurtje Vreugde begrijpen naar het einde van de film toe, wanneer ze toelaat dat Verdriet de controle overneemt.

Jezelf aanvaarden

In ‘Belle en het Beest’ luidt de belangrijkste boodschap dat schoonheid een kwestie is van hoe je iets bekijkt. “Beauty lies in the eye of the beholder”, een quote van de beroemde filosoof Plato die Disney hier knap in de praktijk zet. Bijzonder is dat die visie in deze film zowel opgaat voor het Beest, die door de goegemeente als afschrikwekkend bestempeld wordt, als voor Belle. Want ondanks haar mooie verschijning en intelligentie krijgt ook zij af te rekenen met commentaren van de stadsbewoners. Zij vinden het vreemd dat ze niet in zwijm valt voor de populaire Gaston, ze begrijpen niet waarom ze aldoor met haar neus in de boeken zit en ze lachen met de gekke uitvindingen van haar papa. Maar van al die kwatongen trekt Belle zich niets aan. Ze blijft trouw aan zichzelf en verdedigt haar excentrieke papa door dik en dun. Het is een les die zowel pubers als volwassenen best in de oren knopen: als er met je gelachen wordt of je wordt niet begrepen, is de beste reactie om dat te negeren, of te aanvaarden.

Je stelt je eigen grenzen

“Je moet niemand laten beslissen waar je limieten liggen op basis van je afkomst. Je enige grens is diegene die je jezelf oplegt.” Een uitspraak die uit de mond komt van Auguste Gusteau, de strenge gastronomische criticus uit ‘Ratatouille’. In deze charmante en meermaals bekroonde animatiefilm volgen we Rémy, een rat met sterk ontwikkelde zintuigen en tevens een bon vivant met een passie voor koken. Sinds kindsbeen af droomt hij van een carrière als chef-kok, liefst in de mensenwereld, maar zijn vader ligt dwars. Ondanks die ouderlijke afwijzing probeert Rémy toch in de gastronomische sector binnen te geraken. Wat hem uiteindelijk ook lukt. Dit verhaal leert ons dat we ons instinct moeten volgen en onze dromen moeten blijven najagen, wat anderen ook mogen zeggen of beweren. Enkel jijzelf mag je grenzen bepalen en limieten opleggen. Daarin ben je ook je eigen grootste vijand, niet de buitenwereld.

Durf uit je comfortzone treden

In ‘Rapunzel’ zien we hoe de afgeschermde protagoniste door Moeder Gothel overtuigd wordt dat het verlaten van de eenzame toren waarin ze opgroeide en waaruit ze nooit mocht ontsnappen, de slechtste beslissing uit haar leven zou zijn. Rapunzel denkt echt dat het beste voor haar is om in dat kleine wereldje te blijven dat Moeder Gothel voor haar creëerde. Gelukkig beslist Rapunzel op een dag dat ze het comfort van die vertrouwde biotoop moet inruilen voor nieuwe ervaringen. Anders zal ze nooit weten wat er achter die muren ligt. Een stap die aanvankelijk erg angstaanjagend lijkt, maar die uiteindelijk beloond wordt. Rapunzel ontdekt een nieuwe wereld, bruist van de energie en neemt een frisse start in haar leven.

Niet te veel zorgen maken

“Hakuna Matata, dat betekent geen zorgen voor de rest van je leven”, zingen Timon en Pumbaa unisono in ‘De Leeuwenkoning’, de Disneyklassieker uit 1994. Het is een gezegde in het Swahili, een Afrikaanse taal, en is ook het levensmotto van de twee vrienden in ‘De Leeuwenkoning’. Het duo dartelt onbezorgd door het leven, wat in groot contrast staat met de manier waarop Simba door het leven gaat. Na de dood van zijn vader kampt die met gevoelens van schuld en wroeging. Timon en Pumbaa proberen Simba uit zijn negatieve tunnelvisie te krijgen door ‘Hakuna Matata’ te zingen. Het heeft volgens hen immers weinig zin om je al te veel zorgen te maken. Of zoals ze in het Latijns zeggen: Carpe Diem. Pluk de dag! Wat niet wil zeggen dat je alles te licht moet opnemen, alleen dat het beter is je prioriteiten te stellen. Als een probleem opgelost kan worden: des te beter, dan is er geen enkele reden om je zorgen te maken. En als een probleem niet opgelost kan worden: dan zal je daarover zorgen maken ook niet helpen. Toch?