‘Lisa Frankenstein’ in VOD: wat deze verfilming anders maakt dan de andere

‘Lisa Frankenstein’ is een horrorkomedie die zich in de markt zet als een ‘coming of rage-verhaal’. De film speelt zich af in 1989, waardoor de 80’s-vibes van het scherm spatten. De plot draait rond tiener-goth Lisa (een geweldige Kathryn Newton), een slim buitenbeentje die een muzikant uit het Victoriaanse tijdperk per ongeluk uit de dood doet opstaan.

Haar achternaam is niet Frankenstein maar Swallows – een ordinaire grap in een film vol seksuele toespelingen die kaderen in de coming-of-age van een jonge vrouw. Desalniettemin is deze film wel degelijk een herwerking van Mary Shelley’s beroemde roman uit 1818.

Jonge Victoriaanse dandy

Na een feestje op de middelbare school waar ze op alle mogelijke manieren wordt vernederd, trekt Lisa naar haar toevluchtsoord: de begraafplaats Bachelor’s Grove, een lommerrijke Tim Burton-achtige plek. Daar ligt namelijk het graf van haar fantasievriend – een jonge dandy uit de 19de eeuw die in haar dromen rondwaart.

Dan gebeurt iets onverklaarbaars, waardoor de knappe, ongetrouwde man weer tot leven wordt gewekt. De herrezen muzikant, bekend als de Creature (Cole Sprouse), wordt in elkaar genaaid. De ontbrekende delen van het monster – oor, hand en geslacht – worden geleidelijk aangevuld met aanhangsels die van Lisa’s vijanden worden afgehakt. Lisa laat haar nieuwe monstervriend kennismaken met haar favoriete muziek, grapt over The Cure en laat hem zelfs een van haar Violent Femmes-shirts dragen.

Tegelijk insinueert de film dat het monster niet zozeer een wezen van vlees en bloed is, dan wel een projectie van Lisa’s verlangens en neuroses. Net zoals Lisa nog steeds herstellende is van traumatisch mutisme na de moord op haar moeder – zij werd voor de ogen van Lisa afgeslacht door een psychopaat uit een slasherfilm –, is ook het schepsel stom, en zijn hun ‘gesprekken’ eerder monologen van Lisa.

Cultklassieker

Williams doet haar stinkende best om een nostalgisch 80’s-sfeertje op te roepen door het gebruik van felle neonkleuren, weloverwogen decorontwerpen en een mix van de beste en slechtste modekeuzes uit die tijd. Ze balanceert de witte hekjes en snoepkleurige huizen van Amerikaans suburbia met gotische elementen, vergelijkbaar met Tim Burtons ‘Edward Scissorhands’. De geweldige soundtrack is de zoete kers op de taart.

‘Lisa Frankenstein’ kan voor sommige kijkers te vreemd, campy of ranzig zijn, maar daarin schuilt juist de schoonheid. Williams doet geen concessies om de film meer mainstream te maken, en creërt zo iets dat misschien een kleiner publiek aanspreekt, maar door hen wordt gevierd als een cultklassieker. Op deze manier trekt het een interessante parallel met ‘Jennifer’s Body’. Beide films pronken met hun vrouwelijkheid, hoewel ‘Lisa Frankenstein’ dit meer uitdrukt met aangebrande humor – zo’n ongefilterd vrouwelijk personage is overigens een verademing.

Het leukste aan deze film is misschien wel de rommeligheid. Het leven van tieners is rommelig. Ze zijn zichzelf aan het ontdekken en worstelen met de complexiteit van hun veranderende lichaam. In die zin kan ‘Lisa Frankenstein’ ook wel als een langgerekte metafoor gezien worden voor de puberteit.

Zin in een campy horrorkomedie? ‘Lisa Frankenstein’ is vanaf 26 oktober beschikbaar in de Proximus VOD-catalogus.