Nina Derwael in ‘Het huis’: uit liefde voor de sport

Rust is een relatief begrip voor Nina Derwael. Na haar gouden medaille in Tokio zou ze zichzelf eigenlijk een jaartje rust gunnen, maar dat zijn uiteindelijk maar enkele weken geworden. Ze zou eigenlijk wat gas terugnemen, maar besloot dan toch nog eens voor het goud te gaan in Parijs. Pas als ze daar goud haalt, en dan nog eens met haar beste score ooit, zal ze echt tevreden zijn over haar parcours.

Die oneindige werklust en het vermogen om voluit voor een doel te gaan, heeft ze blijkbaar al sinds ze vier jaar oud is. Toen besloot ze namelijk dat turnen was wat ze de rest van haar leven wilde doen. Op elfjarige leeftijd liet moederlief haar na lang koppig aandringen toch naar de topsportschool in Gent vertrekken, en de rest is geschiedenis.

Die koppigheid en die haat-liefdeverhouding met haar moeder is een rode draad doorheen haar leven. “Het is goed dat we niet onder één dak leefden”, volgens Nina. Opruimen doet ze in haar eigen huis alleen als ze er zin in heeft, maar bij haar moeder thuis moest ze wel wat toegevingen doen. Het beeld van het kwaad kijkende meisje met de wijzende vinger zegt het allemaal: gemakkelijk zal ze als kind niet geweest zijn. Mama Derwael is eigenlijk wel opgelucht dat ze als puber vooral bij haar trainers was, geeft ze toe.

Ook de oma was een rots in de branding. Die haalde op haar vijftigste nog haar rijbewijs zodat ze de kleine Nina naar haar turntraining zou kunnen voeren. Iets dat ze voor haar eigen dochter nooit had kunnen doen. “Misschien voelde ze zich nog steeds schuldig”, vermoedt Nina.

De kost van het succes

Van schuld gesproken. Het grote voorbeeld van de piepjonge Nina Derwael was turnster Aagje Vanwalleghem. Dat het net zij was die een jaar voor Tokio aan de alarmbel trok over het tegen emotioneel misbruik aanleunende gedrag van coaches Marjorie Heuls en Yves Kieffer, deed Nina duidelijk veel pijn. “De focus lag enkel op het rapport van de Onderzoekscommissie in verband met mentaal misbruik. Het had op een heel andere manier kunnen gebeuren, waardoor wij wel op ons gemak richting Spelen hadden kunnen werken”, zegt ze. Haar kansen in Tokio werden gehypothekeerd door het schandaal. Ze zegt ook dat het er vaak hard aan toe ging, maar volgens haar heiligde het doel de middelen. “En zij die beweerden dat het er nu nog steeds zo aan toe gaat, hebben al vijf jaar geen voet meer in de zaal gezet.”

Wat er duidelijk ook in hakte, was de reactie van de pers. Nina las artikels waarin gesuggereerd werd dat haar succes ten koste van alle anderen ging en waarin de vraag gesteld werd of haar medaille het allemaal wel waard was. En dat terwijl het net de mooiste periode van haar leven had moeten zijn, de kers op de taart na vijftien jaar keihard werken.

Voor het geld deed ze dat in elk geval niet, want Eric Goens berekende dat Nina in tien jaar carrière amper 50.000 euro aan premies kreeg. Een schamele 1.200 dollar voor een zilveren medaille in Doha, dan moet je wel heel erg van je sport houden. Gelukkig zijn er nog de sponsors.

Bekijk ‘Het huis’ op maandag om 20u50 op Eén of waar je ook bent via Pickx.be of de Pickx-app.